طلسم

در سال ۱۳۵۶ موزه هنرهای معاصر تهران، تعدادی از اشياء طلسمی‌ام را به قرض گرفت تا از آن‌ها برای تحقيق درباره منابع «مكتب سقاخانه» استفاده كند. مكتب سقاخانه دهه‌ای پيش از آن مورد توجه عده‌ای از هنرمندان جوان قرار گرفته بود. اين هنرمندان آثار خود رابا الهام از خط- نوشته و تصاوير عاميانه خلق می‌كردند و توانسته بودند نظراتی را از داخل و خارج كشور به خود  جلب كنند. اشياء طلسمی من هر چند برای اولين بار مطرح و به چاپ در می‌آمد، اما سخنی از چند و چون و موارد مصرف آن نشده بود. در آن زمان ايران گرماگرم
«تجددگرايي» بود و به اين گونه اشياء به ديده دون نگريسته می‌شد و اغلب مردم  آنها را «مشتی طلسم و جادو» خطاب می‌كردند.از آن فرهنگ غنی ديگر چيزی باقی نمانده است و آن دعانويسان و رمالان را مدت‌هاست كه جايگزين و جانشينی نيست، حال آن كه آثاری از اين قوم به يادگار مانده است. اين آثار نه تنها بخش مهمی از  هنرهای تصويری ايران به حساب می‌آيند، بلكه در پس خود آمال و آرزوهايی را
نهفته دارند.