گوشواره موزه هنرهای معاصر تهران 1

نحوه ی نگه داری و شست و شو

به شرط درست استفاده شدن، آثار تا دو سال شامل گارانتی هستند.

اگر احتمالا رنگ طلای کار کمرنگ شد، مجددا برای شما آبکاری خواهد شد.

از استفاده الکل و عطر و لوسیون روی سطوح خودداری کنید.

در تماس با آب و رطوبت و تابش مستقیم آفتاب نباشد.

ایده ی پشت اثر

اگر گذر روزگار تاق‌های قوسی ربع‌دایره‌ایِ موزه‌ی هنرهای معاصرِ تهران را، که از جنس مس‌اند، سیاه نکرده بود و دور و اطرافش هم مثل تصاویر موجود خالی بود، شاید از هر طرف که وارد امیرآباد می‌شد موزه خودنمایی می‌کرد، ولی حالا هم نمی‌توان از کنار این مجموعه‌ به سادگی گذشت که در مرکز تهران آدم را می‌برد به دلِ کویر و یاد بادگیرها می‌اندازد. بناهایی به هم متصل که وسط باغی پر از پرنده و گربه و مجسمه لمیده‌اند. موزه‌ی هنرهای معاصر تهران که خود مجسمه‌ای است عظیم و به‌غایت کاربردی، و البته یکی از بزرگ‌ترین گنجینه‌های هنر معاصر دنیا. موزه را کامران دیبا اواخر دهه‌ی چهل و اوایل دهه‌ی پنجاه طراحی کرد و در سال 1356 افتتاح‌اش کردند، و همچنان یکی از مدرن‌ترین و چشم‌نوازترین بناهای تهران است؛ شهری که ساختمان زیبا کم دارد و در میان این معدود بناهایی که سخت می‌توان تهران را بی وجودشان تصور کرد، یکی هم همین موزه‌ی هنرهای معاصر است، که نه‌فقط مجموعه‌ای بسیار مهم از هنر نوگرا و معاصر ایران را دارد بلکه آثاری از گوگن، رنوآر، پیکاسو، ماگریت، پولاک، وارهول، جاکومتی، و ... را در دل خود جا داده است و (خط قرمزش) هم طناب‌های قرمزی است که بین مخاطب (بازدیدکننده) و آثار فاصله می‌اندازد. درست برعکس طناب‌های قرمز زیورآلات مجموعه‌ی موزه که اثر را به دارنده‌ی آن نزدیک می‌کنند. دیوید گالووی معتقد است موزه پلی است بین شرق و غرب و برای من این مجموعه این پلی است از هنر نوگرا به بدن که نقش هدایت‌کننده‌ی نور فضای بیرون به درون را بازی می‌کند. نورگیرهای طراحی‌شده به شکل بادگیرهای کویر، نور بیرون را به فضای درونی هدایت می‌کنند و روشنی می‌بخشند و من زیورآلات مجموعه‌ی موزه را با این امید طراحی کردم که پلی باشند بین نور بیرون به درون هر کسی که می‌پوشدشان.